Sterretje.
Informatieavond in groep 3. Een klas vol ouders op te kleine stoeltjes aan te lage tafeltjes. De juffen leggen het een en ander uit over de leesmethode. “De boekjes met een raket of een zon zijn speciaal voor kinderen die sneller dan gemiddeld leren lezen.”
Ik hoop dan dat dat op mijn kind zal slaan. Ik hoop dat het leren van al die nieuwe dingen hem makkelijk af zal gaan. Ik hoop dat hij een raketje zal zijn. Of een zonnetje. Ik weet nog goed hoe bijzonder ik het vond dat Jim na één dag in groep 3 het woord “ik” kon lezen èn schrijven. Daarna volgden maan, roos en de rest. Het lezen bleek toch wat extra aandacht nodig te hebben, zowel op school als thuis. Rijtjes woorden lezen. Herhalen. Automatiseren. Jim verklankt nog te veel. Ik denk aan wat een medewerkster van het consultatiebureau ooit tegen me zei toen hij nog een baby was. “Kruipt hij niet? Dan wordt hij later dyslectisch.” Gelukkig wist ik op dat moment al dat het onzin was wat ze vertelde, maar toch resoneren haar woorden in mijn hoofd.
Schrijven gaat wel, totdat het aankomt op het schuinschrift. De a lijkt op een o en andersom, te grote lussen aan die letters, te kleine stokjes aan weer andere. Maar het moet vooral netter. De juf zet bij het nakijken een hartje om de letters die het mooist gelukt zijn. Dus dat doen we dan thuis ook maar, in het extra oefenschriftje dat hij heeft meegekregen. De juiste pengreep is ook nog moeilijk. Dat maakt het schrijven met een vulpen, wat eigenlijk de bedoeling is in groep 3, nog geen goed idee. Gelukkig maakt Stabilo speciaal voor beginnende schrijvers een ergonomische rollerbalpen die uitkomst biedt.
Op Jim’s eindrapport is alles, op schrijven en hoofdrekenen na, voldoende. Hij mag naar groep 4. Hoofdrekenen heeft daar prioriteit. Hij raakt achter op de rest van de klas en de sommen worden moeilijker, dus elke dag thuis oefenen. Er is ook leuke software beschikbaar, zegt de juf, en internetsites! Het laatste nieuws gaat over zijn concentratie. Die was in groep 3 ook niet altijd optimaal, maar nu moet er echt drastisch iets gaan veranderen. Stickers worden ingevoerd. Per les dat hij recht en stil zit en goed oplet is een sticker te verdienen. We hebben het erover, hij is gemotiveerd om zijn best te doen, wil graag de stickers verdienen. Maar het kaartje is leeg gebleven aan het eind van de schooldag.
Ik begin zo langzamerhand te denken dat er wat mis is met mijn kind. Dyslexie, AD(H)D, een leerstoornis zonder fancy naam. Het spookt allemaal door mijn hoofd, waar ik de symptomen al zit af te vinken. Zorgen, paniek, tranen. Zodra de ratio mijn emoties weer de baas is, zie ik in dat ik me veel te druk maak. Het gaat hem niet zo makkelijk af op school, het kost hem soms wat extra moeite. Hij is dus geen raketje. Hij is eerder een sterretje. Mijn sterretje.
Fragmenten 